Zbiory nowsze  posiadają zwykle oprawy wydawnicze. Nie zawsze są to twarde sztywne okładki. Na zdjęciu pokazujemy okładkę broszury z 1872 r. – z cienkiego papieru, bardzo nietrwałą,  z wieloma ubytkami –  – uzupełnioną masą papierniczą w odpowiednim kolorze. Po przycięciu do formatu będzie dołączona do odkwaszonego bloku kart.

Dlaczego zajmujemy się takim niedużym, nieciekawym kawałkiem papieru?

Ponieważ  okładki tego rodzaju są rzadkością, szybko ulegały uszkodzeniu i były wyrzucane a książka lub broszura – jeśli była cenna dla właściciela  – była przeoprawiana w twardą, często  bezosobową, oprawę introligatorską  (al)

fot: al