Znakowanie zbiorów jest z jednym  zadań bibliotekarza na etapie wprowadzania obiektu [książki, mapy, plakatu i in] do kolekcji. Nie jest obojętne jak wyglądają znaki własnościowe – jaki mają rozmiar, jakimi atramentami czy tuszami są wykonywane i w którym miejscu.  Biblioteki posiadające zbiory, które mają być przechowywane dla przyszłych pokoleń, powinny przywiązywać wagę do sposobu nanoszenia tych oznaczeń. Konserwatorzy nie zabraniają znakowania – zwracamy tylko często uwagę , by pieczęcie nie były za wielkie i by stosowano trwałe tusze. Lubimy pieczęcie metalowe i stosowane do nich tusze, podobne do tych na [dawnej??] poczcie. Popularne w biurach tusze do stempli nie powinny być stosowane do znakowania zbiorów, szczególnie o specjalnym charakterze – mogą rozmywać się na niektórych gatunkach papieru już w trakcie ich nanoszenia.  Podczas prowadzenia prac konserwatorskich pieczęć taka również stanowi dodatkowe utrudnienie. Na zdjęciach widzimy dawne mapy z XVII-XVIII wieku – „uszkodzone” przez  znakowanie od strony  odwrocia.(al)

foto: al